پرنیای مامان

یکی یکدانه من     این روزها عجیب کلافه هستی، دروغ نمیگویم اگر بگویم کلافه ام نیزمیکنی، اما من میدانم که این روزها میگذرد، کاش آن قلب کوچک تو نیز میتوانست این را درک کند... با هر سازی که میزنی فعلا به خوبی میرقصیم... دلم برایت خون میشود وقتی آن لثه های لطیفت را میبینم که ترک خورده اند... تا به امروز چهار دندان آسیاب و هفت دندان پیشت سر بیرون کشیده اند و بقیه در تلاش بسیار روزشماری میکنند...     امیدوارم هر چه زودتر این روزهای سخت را پشت سر بگذاری و دهان کوچکت پر شود از مرواریدهای سفید ...           ...

  پرنیای کوچکم !!!     تمام تلاشم را میکنم تا همه چیز را بنویسم برای روزهای آتی می نویسم ولی آیا براستی همانگونه که باید تمامشان را در دفترچه مغزم ثبت خواهم کرد؟ نمیدانم این نوشته های کوتاه و گاه به گاه تا چه حد خاطراتم را زنده نگه میدارد! کاش میتوانستم تمام لحظات را ثبت کنم... تنها از این مطمئنم که من بیشتر از تو تمام اینها را بارها و بارها خواهم خواند...     این روزها بیشتر کلمات را دست و پا شکسته میگویی... هر روز برایم تازگی دارد حرفهای شیرینی که برای نخستین بار به زبان میاوری...   طولانی ترین جمله ات را امروز به من گفتی : مامان با نم نم بیده (...

خوشبختی اینجاست... همین نزدیکیها... این روزها بسیار به ما سر میزند... همسایه دیوار به دیوارمان که نه، همخانه مان شده است... خوشبختی صدای خنده های دخترکی است که با تمام وجود دوستش دارم... خوشبختی به دنبال هم دویدن پدر و دختر است که تماشایش لذتم میدهد... خوشبختی تلفظ هر کلمه جدیدی است که تنها من مفهومش را میفهمم............     رهایم مکن خوشبختی...                                       ...